Op weg naar Kanchanaburi

Vandaag gaan we weer op pad en daarom wordt de rugzak ingepakt. We laten de tassen in de lockerroom omdat de trein pas smiddags gaat. De "Golden Mount" hebben we nog niet gezien: een imposante gouden stoepa op een heuvel met rondom zicht op de stad. Onderweg worden we verschillende keren aangesproken: "where are you going?" Als we onze plannen delen, wordt het ons elke keer afgeraden. Het schijnt dat de mount vandaag gesloten is voor het feest waar al het hele weekend over wordt gesproken. Vastberaden gaan we op weg en gelukkig kunnen we toch naar boven. Langs een trap met buddahs, andere beelden en een hoop opgespoten mist lijkt het of we door de droomvlucht van de Efteling lopen.

Als we weer beneden besluiten we naar het eettentje te gaan waar Anton z'n cap heeft laten liggen. Helaas gaan ze vanwege het feest pas morgen weer open. Wat een pech, pet weg! Dan maar terug naar het hotel voor een kop koffie. Daarna regelen we een taxi naar Thonburi station. De trein vertrekt om 13.55 uur: nog twee uur wachten. Lopend langs de stationsweg zien we een grote markthal. De meeste kramen zijn dicht; misschien alweer gesloten? In enkele kramen ligt iemand te slapen. We gaan op zoek naar iets te eten en vinden een eettentje aan de overkant van de straat. Blauwe plastic stoelen en een tafel met plastic kleed. We bestellen gebakken rijst met groenten en Laura met garnalen, een goed bord vol. We bedenken hoe duur de maaltijd en het drinken zou kunnen zijn en staan versteld: slechts 185 Baht, € 4,95.

Na nog een uur wachten op het station gaat de trein bijna vertrekken. Voor 100 Baht per persoon kunnen we mee. Door het raam heen koop ik nog een zakje gebakken dingetjes. Krokant, erg lekker en 20 baht. Ook onderweg stappen er verschillende mensen in en uit om hapjes en drankjes te verkopen. Tijdens het rijden regent het behoorlijk; de ramen en luiken moeten dicht. Met vertraging arriveren we om 16.45 in Kanchanburi. Ons hotel ligt aan de rivier en we zitten in drijvende huisjes. We zijn ontzettend bezweet en Laura en ik besluiten om gelijk in de rivier te springen. Heerlijk verfrissend. Net als we er uit klimmen, zien we weer een varaan aan komen. Ik hoef gelijk niet nog eens te zwemmen, brr.